Mijn eerste dag @ Itaparica

Hallo lieve mensen,

Na het commentaar van Marit op mijn pagina van mijn afscheidsfeestje ben ik meer dan vastbesloten om te gaan bloggen zoals iedereen dat doet die een lange reis maakt. Ik ben blij dit cliché met jullie te kunnen delen. :) Of ik dit ook ga volhouden (mensen die Marit kennen weten inmiddels dat ze nu eenmaal vaak gelijk heeft) is zeer de vraag. Ik weet sowieso niet of mijn blog heel interessant wordt, omdat ik natuurlijk niet op reis ben. Met praten ben ik niet kort en bondig (as you probably al know) dus met bloggen ook niet. Sorry.

Alle druk- en zetfouten zijn voorbehouden en grammarnazi's moeten misschien soms even wat irritaties door de vingers zien. Spellingscontrole werkt hier overigens ook, misschien stelt dat jullie gerust.

Euhhmm tjsa... Ik heb het maar geordend in de vorm van vragen, want ik weet niet precies hoe een normaal mens een blog schrijft. Lastig. Ik hoop dat jullie dit kunnen waarderen.

De standaardinformatie:

Waar ben ik?

Ik ben op Itaparica, een eiland in Brazilië voor de kust van Salvador. Salvador is de eerste stad van Brazilië waar de Portugezen zijn aangekomen. Ook is het in de geschiedenis een belangrijke havenstad geweest, waar heel veel slaven zijn aangekomen in het koloniale tijdperk. Daardoor is het ook volgens velen 'de geboorteplaats van de capoeira' en is er dus veel capoeira te vinden. Het eiland Itaparica is populair onder zowel Braziliaanse als Internationale toeristen, maar momenteel is er een hele rustige periode zonder al te veel toeristen.


Waar woon je?

Ik woon bij een Capoeira-Mestra, Mestra Omara. Zij heeft een huis wat een huis, een capoeiraschool en een soort hostel in 1 is. Het is heel groot en volgens mij heel Braziliaans. Alles is een beetje bij elkaar gezocht en volgens mij (ik ben hier net 1 dag) komen er constant mensen langs. Verder woont hier nog iemand (Jo), waarmee ik vanochtend naar het strand ben geweest. Ze hebben vaker buitenlanders geadopteerd die hier voor een paar maanden blijven dus dat is heel fijn, en ze helpen me superveel. Omara heeft ook een taxi geregeld om me op te halen van het vliegveld etc dus daar heb ik echt geluk mee.

Wat doe ik hier:

Uh ja. Dat vraag ik mijzelf soms ook af. Maar. Het idee is dat ik hier mijn bachelorscriptie ga schrijven. Ik ben daar nu nog niet mee bezig, maar ik krijg van Omara 2 dagen om bij te komen en dan moet ik aan de slag. Die scriptie moet gaan over de relatie tussen burgers en de politie. Ik weet nog niet zeker of ik de politie in Itaparica of de politie in Salvador de Bahia (de milioenenstad die aan de kust ligt) ga onderzoeken, omdat ik moet zien of de politie hier wel iets doet in deze rustige periode. Aangezien ik conflict-studies doe, moet er wel conflict zijn in mijn scriptie dus dat ga ik zoeken. :)

Welke taal spreek je dan?
WOEHOOOOOEEW Ik kan me verstaanbaar maken in het Portugees. Meer dan dat kun je het ook nog niet noemen; ik haal al mijn werkwoordstijden door elkaar maar Omara verbetert me. Ik kan met de mensen die hier wonen al aardig kletsen over dagelijkse zaken, en heb vanochtend een mini-les scheldwoorden gehad. Verder moet ik eigenlijk van Omara nu TV kijken om de taal een beetje te leren maar ik wilde eerst even bloggen. Ik hoop dat het beter en beter wordt als ik het meer spreek, en dat ik op een gegeven moment de woorden voor lelijk en oud niet meer door elkaar haal. Gelukkig was ik op dat moment aan het praten tegen een kat maar Omara waarschuwde me alvast. :) 70% van de dingen die gezegd worden kan ik verstaan, maar soms gaat het ook een beetje mis. Zo had Omara het erover dat haar zoon langs kwam, en ging ze daarna met een bord eten naar buiten. Vond ik gek, wie laat zijn zoon nou buiten eten? Bleek ze het aan een zwerfster te geven ipv aan haar zoon. Gelukkig kwam ik daar later achter en kon Omara erom lachen.

Wat ga je vanavond doen?

Leuk dat je het vraagt! Ik ga vanavond naar mijn eerste CAPOEIRATRAINING en ik hoop dat het awesome wordt. Alhoewel ik in een capoeiraschool woon (ja echt waar, de woonkamerdeur staat open en ik zie de capoeirazaal), wordt ik opgehaald om mee te doen met de kindertraining van de zoon van Omara. Die kleintjes vegen vast de vloer met me aan maar dat geeft niet. Ik zing wel blij een liedje want dat kan ik!

Ik ben blij dat jullie het hebben uitgehouden tot het eind van deze tekst, en jullie horen vast nog wat van me (met of zonder blog).

Liefs!